“The Integrated development project Pumdi-Bhumdi” & Aamaghar Parthsala, Part Two. (8 jan - 10 febr)

“The Integrated development project Pumdi-Bhumdi” & Aamaghar Parthsala, Part Two.

Na de eerste weken in het project vooral veel tijd te hebben gespendeerd aan opknap gerelateerde zaken in Aamaghar, is het tweede deel meer gericht op het Integrated Development Plan en het spenderen van de overige euro’s, mij toevertrouwd door vrienden en collega’s. De weken vullen zich met veel kleine regel dingen.

“A clean environment is a healthy environment”

Vroeger toen alles beter was hadden we nog geen plastic of benzine of andere dingen die de wereld vervuilen. Al het afval kon gewoon in de rivier of de tuin van de buren worden gegooid en dat deed dan ook iedereen. Deze oude gewoonte zit diep bij menig Nepalees. Alleen al vanuit de bus wordt alles het raam uit geflikkerd, van kotszakken tot lege waterflessen. Een enorme doorn in mijn oog, want hoe moeilijk kan het zijn. Veel families verzamelen wel wat afval om het later te verbranden in de berm, dan is het iig opgeruimd, maar de wegen en rivieren liggen bezaaid met niet afbreekbaar afval. De moesson zal ongetwijfeld een deel hiervan naar Bangladesh en India vervoeren, dan zijn ze er iig vanaf.

 Ik wil daarin een anti-beweging starten en besluit een aanzienlijk deel van mijn budget te spenderen aan 4 degelijke vuilnisbakken langs de “highway en local highway”. Voordat deze diepte-investering gerealiseerd wordt is het zaak de wegen eerst te ontdoen van het afval, dus trommel ik de oudste leerlingen van Aamaghar, een dotje collega’s en mezelf op. Meenu belt de Aamasamu vrouwen groep en vraagt of ze willen helpen. Ik hou enige slag om de arm, maar op het afgesproken tijdstip staat er een groep van 25 kleurige dames paraat, super! Iedereen krijgt een vuilniszak en fel blauwe handschoenen. De hele groep loopt van beneden naar boven en pikt zoveel mogelijk afval van de weg en uit de berm. De grondigheid waarmee dit gebeurt becijfer ik met een 6, ook al zijn ze met 40 man sterk. Ik sluit de gelederen en pik nog tientallen flessen en noodlezakken uit de bosjes.

Na 3 uur zijn we aan het eind van ons beoogde stuk weg en hebben we in totaal 8 grote vuilniszakken van de weg geplukt. Later die dag loop ik naar de bus beneden aan de weg en vis ongeveer 10 blauwe handschoenen uit de bosjes en kan een zucht niet onderdrukken. Ik moet hieruit concluderen dat de oude gewoonte dieper zit dan ik ooit kon vermoeden. Alle dagen erna raap ik afval van de weg wanneer ik van de bus naar de school loop. Ik ben er van overtuigd dat mensen op termijn het probleem hiervan gaan inzien en hopelijk heeft dit project een klein steentje bijgedragen aan deze moeilijke maar noodzakelijke mindset switch.

Agricultural Workshop en ontwikkelen van farm-skills.

De vaardigheden van de boeren in Pumdi-Bhumdi varieert enorm, veel houden vast aan 1 oogst rijst per jaar, terwijl er veel meer mogelijk is met groente en fruit. Het is duidelijk dat hier nog veel bijgespijkerd kan worden, want “wat de boer niet kent dat verbouwt hij niet”. Na wat telefoontjes blijkt dat de regering Agricultural Workshops, met een ecologische insteek, aanbiedt tegen een relatief forse betaling. Je krijgt hiervoor 2 trainers voor de duur van 3 dagen en er kunnen 30 boeren deelnemen. De paar honderd boeren in Pumdi-Bhumdi zouden hier erg mee geholpen kunnen worden, echter is het natuurlijk de vraag of de 300 euro workshop ook daadwerkelijk enige kwaliteit biedt. Ik besluit dat ik er 1 wil “aankopen” om te testen of er in de toekomst veel meer geld in geïnvesteerd kan worden.

Het vinden van de boeren die deze hulp het hardst nodig hebben is niet eenvoudig, hiervoor heb je notabelen uit de dorpen nodig die dan hopelijk objectief boeren gaan werven. Deze notabelen zijn echter altijd uit de hogere kasten en geven graag de voorkeur aan hun eigen clubje. Een aantal boeren vraagt of ze ook betaald krijgen voor deze 3-dagen gratis onderwijs….zucht.

1,5 week later hebben we 2 uitermate hartelijke trainers, 30 boeren (16 vrouw, 14 man) en een opgewekte sfeer. Bij de voorstelronde blijkt dat 26 van de 30 de achternaam Baral draagt, een naam uit de hoogste kaste, net het publiek wat het het minst hard nodig heeft, al gaat deze vlieger niet altijd op.

De cursus is volledig in het onverstaanbare Nepalees, dus al snel ga ik me met andere dingen bezighouden. De boeren zijn aan het eind van de dag allemaal happy, er wordt veel gelachen en het blijkt een groot succes. De laatste dag is gericht op de praktijk. De boeren bouwen een Nursery voor het planten en ontkiemen van allerlei zaden en ook wordt er biologische kunstmest gemaakt in een grote afsluitbare ton, waarin koeienstront, koeienpis en veel groen de boventoon voert. Iedereen krijgt een voorraad zaden mee naar huis om een eigen Nursery te bouwen en uiteraard, zoals een goede docent betaamt, laat ik ze een feedback formulier invullen waaruit zeer veel positieve reacties voortkomen. Alle boeren ervaren een kennisgroei van 40 tot 50 procent en beloven de nieuw verworven kennis in te gaan zetten.

Laten we staken!

In januari zijn er meerdere dagen waarop de school dicht is vanwege een landelijke staking. Verschillende politieke partijen kunnen op elk gewenst moment een staking afroepen die dan wonderbaarlijk genoeg wordt opgevolgd door het volk. De Maoïsten, goed voor 19% van de landelijke stemmen, in Nepal zijn het niet eens met de aanstaande grondwet omdat hun belangen onvoldoenden worden behartigd, dus krijgt Nepal

’s morgens het olijke bericht dat er gestaakt wordt. Alle winkels dicht, geen bussen, geen industrie, algehele werkeloosheid en algehele stilstand. Enkel voor toeristen worden er wat dingen opengehouden, maar de winkels nemen daarbij het risico dat de jonge partij-aanhangers de boel komen verbouwen. De Nepali nemen het geheel uitzonderlijk relaxt op, er wordt gevoetbald op straat en er hangen 4 keer zoveel mensen op straat als op een normale dag. In plaats van dat de politie de oproerkraaiers in de kraag vat, loopt de politie vooruit op de Maoïsten en waarschuwt de winkeleigenaren de zaak snel dicht te gooien, dusss. De burgeroorlog tussen de Maoïsten en het regeringsleger (van 1996 tot 2006, 13000 slachtoffers) is nog te vers blijkbaar om dergelijke stakingen in de kiem te smoren, dus doet iedereen mee.

De “Tourist Map of Pumdi-Bhumdi”

Iedereen in Nepal wil zijn dorp ontwikkelen, vaak met de grootste plannen en dito benodigde liquide middelen die geheel afwezig zijn. De ideeën rijzen de pan uit, maar de realisatie blijft uit, zeker zonder externe hulp. Meerder keren heb ik mensen gewezen op het feit dat er niet eens een bord aan de weg staat dat er iets leuks te zien is in het dorp. Ook Pumdi-Bhumdi heeft potentie voor toerisme en allereerst hoort daar een informatieve kaart bij. Na wat wikken en wegen besluit ik geld te spenderen aan een nieuw bord op de afsplitsing van de Local Highway, met daarin een welkomstbord van de school Aamaghar en daaronder een informatieve “Tourist Map”.

From scratch begin ik met een wit vel en na een dag klooien met stiften en dingen checken heb ik een eerste versie. Tot mijn grote verbazing is er een shop in Pokhara met handige computer mannetjes die uiteindelijk mijn kaart digitaal overtrekken nadat ze hem hebben ingescand, ik ben blij. We zitten nog een uurtje samen om alle spelfouten eruit te peuteren en daarna wordt de flex-printer opgewarmd om een prachtige stevige plastic kaart uit te draaien in een evenzo stevig formaat. Het resultaat mag er zijn, nu maar hopen dat de locals eventuele verdwaasde toeristen naar het bord weten te dirigeren.

Het Afscheid

De landbouw workshop vindt plaats in de laatste week van mijn verblijf, waarna het opeens allemaal heel snel gaat. Plots wordt er van alles gepland om mijn afzwaai wat speciale aandacht te geven. We gaan met alle docenten naar het hoogste punt van Pumdi-Bhumdi en maken daar de heerlijkste gerechten op een soort van personeelsdag. We doen ook een stoelendans die ik glorieus verlies omdat ik als enige niet vals speel. Het nationale spel “Crack the Pot”, behelst het plaatsen van een aarden pot op 10 meter afstand van een geblinddoekte speler, welke bewapend met een stok, 1 poging krijgt om naar een plek te manoeuvreren waarvan hij denkt dat de pot is en dan uit te halen. Stiekem is het behoorlijk hilarisch om aan de hand van Nepalese aanwijzingen ongeveer 10 meter te zigzaggen en dan de stok in tweeën te slaan op de grond ongeveer 10 cm naast die stomme pot.

Ook moet ik afscheid nemen van de dokter in de healthpost. Hij is ontzettend blij dat ik hem heb kunnen voorzien van een kast vol met materiaal wat hij nog jaren kan gebruiken. Zelfs de chairman van de Village Development Committee is aanwezig om me een sjaal om te hangen en een tika te plaatsen op mijn voorhoofd. Van de dokter krijg ik een echte Nepalese hoed/pet, die uiteraard te klein is voor mijn enorme Hollandse hoofd, maar van Meenu begrijp ik dat dat een enorme blijk van respect inhoudt.

De avond voor vertrek word ik warm onthaald bij Meenu thuis en vier ik alvast een klein beetje de verjaardag van haar 7 jaar oude zoon Bishnu die de dag daarna 8 jaar wordt. Ik heb samen met zijn ouders een nieuwe fiets voor hem gekocht, want daar was hij wel aan toe.

De volgende ochtend pak ik de bus om 07:00 naar Kathmandu. Mijn uitzwaai committee is fors en ik voel me erg gewaardeerd. Het waren 4 leerzame maanden waarin ik veel mooie mensen heb leren kennen.

Ik ga jullie missen.

Wanneer ik weer in Nederland ben ga ik het rapport verder uitwerken en hopelijk kunnen we daarmee meer donaties lospeuteren om dit prachtge gebied met mooie mensen nog verder te ontwikkelen.

Maar eerst heb ik nog 7 weken te gaan om Cambodja, Laos en Vietnam te doorkruisen, daar kijk ik enorm naar uit.

Groeten André