Turkije part II en de terugreis naar Hollandia....(12 sept - 6 okt)

Turkije part II en de terugreis naar Hollandia,

Beste vrienden en familie,

(de beknopte versie) De afgelopen maand is ondanks de gewijzigde plannen heel mooi geweest. Na een dagje mokken in Van (Oost-Turkije) kwam de goede sfeer van Martin en mijn vakantie al snel weer bovendrijven. We hebben uiteindelijk besloten dat we samen nog 8 dagen in Turkije spenderen en eindigen in Istanbul waarvandaan Martin terugvliegt naar Nederland om een tentamen te maken (uiteindelijke resultaat ver boven verwachting zonder een college te hebben gevolgd, dus dat is mooi). Ik rij vanaf Istanbul naar Nederland en heb daar ongeveer een week voor. De auto is dan iig thuis en klaar voor gebruik als ik terugkom, ooit….Maandag 6 oktober vertrek ik eindelijk naar Nepal.

(de erg lange versie) Noord-Turkije, tussen de Zwarte Zee en de heilige Ararat, is enorm gevarieerd en een walhalla voor autorijders. De diepe dalen met nieuwe waterkrachtcentrales en stuwmeren worden afgewisseld met kale vlakten waar schaapsherders vreemd opkijken bij het zien van je gele kenteken. Rond Kars is het landschap enkel gras waarover veel regen neerdaalt en onweer en regen ons het zicht ontneemt. De armoede dicht bij Armenië is weer een stuk groter dan in Oost-Turkije. De oude handelsstad Ani is een enorme attractie en zeer de moeite waard. Enkel de religieuze gebouwen zijn behouden gebleven, van deze voormalige hoofdstad van Armenië in de 9de eeuw, toen er nog naar vermoeden 200.000 mensen woonden. Het woestijnachtige landschap doet je afvragen waarom de grote heersers destijds deze vesting tot hun hoofdstad uitriepen. Door aardbevingen en vele veroveringen is de stad langzaam vervallen. Vandaag de dag kijken de Armeense grenswachters vanaf de overkant van de kloof naar dit mooie stukje historie wat er eigenlijk enorm vervallen bij ligt, maar zeer tot de verbeelding spreekt.

De plaats Van ligt een stuk zuidelijker aan het grote meer in Oost-Turkije. De bevolking is er voor een relatief groot deel van Koerdische afkomst en dat steken ze niet onder stoelen of banken. Toerisme is er vrijwel niet, maar de stad is ontwikkeld en de mensen zeer vriendelijk. Ze hebben er heerlijke ontbijtjes en hele smerige cheap-ass hotels, waar wij er ook 1 van hebben benut. Na het debacle met de auto en de daarop volgende wijzingen van plannen rijden we na een dag verder. Mt. Nemrut aan de overkant van het meer is een slapende vulkaan met een enorme en mooie caldera (ingestorte magmakamer, waardoor er een prachtige ronde vorm in het landschap ontstaat op hoogte, je moet echt even op google.maps kijken dan weet je wat ik bedoel…) We hebben in de krater geslapen en de volgende dat het hoogste punt aangeraakt op 3050 meter. Onderweg is het aantal verkeerscontroles bijna storend in deze Koerdische-regio. De overdaad aan politie en militairen komt vooral voort uit de achtergestelde positie van de koerden en de neiging van deze groep tot separatisme, wat de regering natuurlijk niet wil hebben. Door de overmacht trachten ze de mensen in toom te houden, wat maar mondjesmaat lukt aangezien de Koerden trotser zijn op hun afkomst dan menig andere Turk.

De knusse stad Diyarbakir, heeft een vrijwel complete stadsmuur, gezellige pleintjes en goed ijs, prima voor een avond en een ochtend. Deberg Mt. Nemrut is een van de grote trekpleisters van Turkije met de grote witte hoofden, (niet te verwarren met de Mt. Nemrut vulkaan van 2 dagen geleden) maar blijkt een beetje een tegenvaller. Een of andere, zichzelf tot koning uitgeroepen vent, heeft daar zijn onderdanen een stapel stenen op elkaar laten leggen en er wat stenen beelden voor gezet, deze beelden zijn langzaam ingestort en vinden we nu in elke reisgids van Turkije. Onze auto vond de route er naartoe zeer onderhoudend, maar het ligt wel behoorlijk afgelegen.

De Turkse zuidkust en de daarmee gepaard gaande toename van toerisme heeft een weerslag op de rust en ook instelling van de burgers, zelfs in het laagseizoen waarin wij ons bevinden. Als toerist heb je geld en zo gaan ze je aan de kust ook meer beschouwen, terwijl dit gevoel zich nergens heeft voorgedaan de afgelopen maanden (Istanbul daargelaten). Wel een hele mooie zonsopgang, gevolgd door een vroege duik. Die dag bezoeken we een prachtige kalkgrot en een sinkhole (waarvan ik denk dat dit ding niet doorgaat voor een sinkhole, maar dat terzijde). Na wat rij-uurtjes en wildkampeer plekjes komen we in Bursa, prachtige moskee, bruisende moderne stad en leuke bazaar. Minder toeristisch dan de kust, maar zeker leuk voor een paar uurtjes. Nog een nacht op een prachtige wildplek later en een lekker duik in de Zwarte Zee parkeren we de auto weer voor het hostel in Istanbul om hier nog 1,5 dag te spenderen. De Bleu Mosque en het Paleis van de Koning waren er op de heenweg bij ingeschoten, dus hebben Martin en ik nu mooi meegepakt. De regen achtervolgt ons sinds Bursa en in Istanbul betekent dat ’s avonds dat het bijna een spookstad wordt, terwijl met goed weer er 's avonds duizenden mensen in de bazaar rondlopen en de pleinen bevolken.

Martin vliegt de volgende dag naar Nederland en ik zet koers richting Bulgarije waar ik redelijk tevreden ben met mijn eerste poging een bed te creëren in de auto. De grens tussen Bulgarije en Turkije is op etnisch gebied een enorme stap. De komende dagen zal ik deze methode nog vaak gebruiken en dan ook weten te optimaliseren tot een 4 sterren gevoel.

Sofia is grappig. Statige Soviet gebouwen, wat Orthodoxe kerken. De stad houdt me met wat rommelmarktjes langer bezig dan verwacht. De volgende ochtend wordt ik met 5 graden rillend wakker in de auto in mijn zomerslaapzak, ook een enorm verschil zo dicht bij Turkije, maar een prachtige plek. Het Rila-klooster, ten zuiden van Sofia, wordt eerst aangedaan, mooi gerestaureerd na aardbevingen en branden, de frescoes hebben 38 jaar gekost om te herstellen, het laatste deurtje in de kloktoren is helaas gesloten, dus kan niet bovenop staan, eikels…. Het kerkhof maakt nog de meeste indruk. Het klooster herbergt nog een 6 tal op leeftijd zijnde monniken, waar het er ooit 300 waren. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat deze mensen zich als een toeristische trekpleister moeten voelen ipv de zalige functie die een dergelijke plek ooit had in de samenleving. Terug het dal uit heb ik nog bijna 600 kilo paardenbiefstuk op de motorkap, nogal roekeloos om in een blinde bocht je paardenbloem te gaan staan herkauwen net als ik zin heb om een paar uurtjes door te rijden.

Vlak voor Belgrado, de oude hoofdstad van Joegoslavië en nu van Servië. De twee Nederlandse lifters die ik oppik 3 uur rijden van de stad hebben al een hostel dus sluit ik aan. De hosteleigenaar is een ADHD-bulk aan gastvrijheid met goede verhalen over zijn gasten, hij woont ook zelf in het grote appartement wat hij heeft omgedoopt tot een hostel. De stad is verbazend leuk om in te vertoeven. De Serven maken niet makkelijk contact, maar ze zijn overal en hangen gezellig op straat met hun vrienden zonder dat de sfeer vreemd wordt. De volgende dag bezoek ik weer de Citadel en ook het oorlogsmuseum. In dit museum verheug ik mij op de eenzijdige indruk van de oorlog eind vorige eeuw onder leiding van Milosevic, maar helaas hebben ze deze zwarte bladzijde uit hun geschiedenis nog maar even niet in het museum betrokken, dus kijk ik vooral naar oude pistolen, onleesbare teksten en lelijke gewaden. Het arsenaal aan moderne afweergeschut buiten doet vermoeden dat er toch echt meer te vertellen was dan die paar stoffige dingen binnen, misschien komt dat ooit nog. In het schemer parkeer ik de auto nietsvermoedend naast een klein moerasje, waardoor ik al snel 40 vrienden maak in de auto en ze een voor een moet vangen in mijn citronella kaars op het dashboard, nadat ik al bijna een liter bloed ben kwijtgeraakt.

De volgende dag laat ik Budapest links liggen, ben ik eerder geweest en is meer een stad om langer dan een paar uur rond te lopen. Bratislava, de hoofdstad van Slowakije, is daarentegen uitstekend geschikt om 4 uurtjes uit te stappen. Het nette kasteel met 5 verschillende tentoonstellingen is vooral mooi om te zien, de schilderijen van lelijke vorsten uit de 17de eeuw vallen een beetje tegen en het is zo enorm leeg dat je steeds een of andere dame achter je aan hebt lopen om te controleren of je niet een van de beeldige portretten onder spuugt. De kerk in de oude stad vraagt 2 euro entree, wat ik met gefronste wenkbrauwen betaal. De tombe onder de kerk maakt dit echter ruimschoots goed. De stenen afdekplaat met koperen ring die ik uit de grond trek blijkt een enorme stapel botten te herbergen in een soort kelder. Laat ik over een dergelijke bottenkelder onderin kerken nu net een tijdje terug gelezen hebben in “het Bernini mysterie” van Dan Brown, grappig. De grafkisten van bisschoppen uit de 17de eeuw zijn ook een kostbaar geintje geweest vermoed ik.

De laatste etappe brengt me in Dresden bij de glazen Volkswagen fabriek waar ze de duurste VW maken, de Phaeton. Niet een bijster mooie auto, maar wel bijster duur. 80% van de productielijn gaat naar de Chinezen in de kleur zwart. Wat mij betreft geeft dit aan dat de fantasie van de Chinezen nog niet echt op niveau is, maar dat de portemonnee blijkbaar wel flinke proporties begint aan te nemen.

De laatste kampeerplek wordt verstoord door een dwaallicht in het bos om 11 uur ’s avonds. Blijkt een hond met een lamp op zijn rug, beetje vreemd als je al 3 uur in het pikkedonker een boek zit te lezen onder een klein hoofdlampje. De volgende ochtend slaap ik iets te lang uit vanwege mijn comfortabele bedje en wordt het al aardig druk rond mijn bosje met wandelaars op de nationale feestdag van de “Duitse Eenwording”. Niemand die echter ziet hoe schandalig ik mijn groene wagen ploegend tussen de bomen door pers en het verharde pad weer bereik. Heb inmiddels vrijwel geen eten meer aan boord en erger de koffie is op. De Aral pomp heeft echter alles wat ik nodig heb en onderweg maak ik nog verse pannenkoeken omdat de heuvels nabij de Harz op deze herfstdag je bijna doen besluiten hier te gaan wonen.

Pa kijkt een beetje verwonderd op als ik 650 kilometer later de schuur in Hardinxveld instap, die had me de volgende dag pas verwacht. Iedereen is blij me te zien, maar dit flitsbezoek aan Nederland is slechts een tussenstop en ik probeer de tweede afscheidsronde dan ook zoveel mogelijk te minimaliseren.

Twee dagen later is de auto brandschoon, de spullen zijn gewassen en mijn tas is gepakt. Maandag 6 oktober vlieg ik met 2 zeer beroerde overstappen dan eindelijk naar Nepal. Ontzettend veel zin in. Op het moment dat ik dit verhaal tik ben ik daar inmiddels 2 dagen, dit is en wordt voor mij een fantastisch land. Morgen begint mijn trekking rond de Manaslu, 3 weken bergen, zuurstof, rust en reinheid. Ik heb er zin in.

Veel liefs tot de volgende keer. Groeten André